90 Rocznica poświęcenia kościoła Świętego

Józefa Robotnika w Godowie

1930 15.10. 2020

Obraz Św. Józefa Robotnika

Zdjęcia Ks. Juliusza Merkla

Słowo na 90. lat Świątyni:

„Zbudowaliście kościoły, wypełnijcie życie

swoje Ewangelią”

( Św. Jan Paweł II)

Kochani Parafianie! Drodzy Czytelnicy!

W związku z 90-tą rocznicą poświęcenia naszego

kościoła oddaję do Waszych rąk okolicznościowy

biuletyn .

Dzień poświęcenia kościoła jest do pewnego stopnia

porównywalny z chrztem człowieka. Gdy dziecko

przychodzi na świat jest nowym istnieniem ludzkim,

nowym człowiekiem. Od chwili chrztu staje się

dzieckiem Boga i miejscem Jego zamieszkania na

ziemi, Jego świątynią.

Gdy dom, w którym gromadzimy się w każdą

niedzielę, był jeszcze na etapie projektu, miał już

wytyczony cel i zadanie: miał być miejscem spotkania

człowieka z Bogiem i służyć jednoczeniu się ludzi z

ich Stwórcą i Ojcem. Do chwili poświęcenia był

jedynie zwykłym budynkiem. Po poświęceniu stał się

„domem bożym i bramą niebios, arką przymierza i

mieszkaniem Boga z ludźmi”.

Możemy się modlić wszędzie, ale jedynie Kościół jest

mieszkaniem Jezusa Eucharystycznego i naszej

wspólnoty. Kościół jest naszym domem. W Kościele

doświadczamy tego, że wiara nie jest naszym

prywatnym przeżyciem.

Jest jeszcze jeden znak, jedna symbolika dotycząca

świątyni. Ten murowany gmach jest znakiem i

symbolem kościoła duchowego. Jak z poszczególnych

cegieł czy kamieni składa się świątynia, tak z

jednostek ludzkich składa się Chrystusowy Kościół.

„Wy również, niby żywe kamienie jesteście budowani

jako duchowa świątynia” (1P2,4). Nasza świątynia

parafialna jest miejscem chwały dla Boga, radością

dla aniołów i świętych, pocieszeniem dla dusz

czyśćcowych, źródłem otwartym łask dla nas

pielgrzymujących po tej ziemi.

Z wdzięcznością w sercu za godowski kościół w 90-tą

rocznicę jego poświecenia serdecznie pozdrawiam i

zapraszam do lektury

Ks.Proboszcz Krzysztof

Wrodarczyk

Hymn I:

Chryste, łaskawy Władco całej ziemi,

Lud zgromadzony wychwala Cię hymnem

W Twojej świątyni, której obchodzimy

Doroczne święto

Miejsce to przecież zwane jest mieszkaniem

Króla bez granic i bramą ojczyzny,

Która otwiera swe podwoje wszystkim

Spragnionym nieba.

Tutaj przychodzi rzesza Twych wyznawców,

Tu sakramentów udziela się hojnie

Tu chrześcijanie żywią się darami

Wiecznego życia.

Okaż nam, Panie, który nami rządzisz,

Swoje oblicze spokojne i dobre

Dziś bowiem Ciebie Chcemy w tej świątyni

Z radością sławić

Tobie, nasz Królu wielce miłosierny,

Któryś zamieszkał pomiędzy grzesznymi,

Równa niech będzie chwała z twoim Ojcem

I Duchem Świętym. Amen.

Budowniczy kościoła Ks. Juliusz Merkel.

Ks. Proboszcz Juliusz Merkel (1905 – 1944)

Pod koniec marca 1905 r. zjawił się w

Godowie nowy duszpasterz, Ks. Juliusz

Merkel. Kapłan kulturalny, inteligentny,

wszechstronnie utalentowany i wykształcony,

o dobrym i szlachetnym sercu, towarzyski,

tryskający humorem,gościnny, trochę

łatwowierny, troskliwy hodowca kwiatów, a

szczególnie róż, myśliwy z powołania,

pobożny, gorący czciciel Najświętszego Serca

Pana Jezusa. Był synem nauczyciela i

organisty Karola Merkla i jego żony Marii z

domu Nowak. Urodził się 16 marca 1877

roku w Wielkich Staniszczach (Opolskie). Z

Radzionkowa gdzie ojciec później pracował,

dojeżdżał do bytomskiego gimnazjum, gdzie

był zawsze celującym uczniem. Dnia 3 marca

1898 r. imatrykulował się na wydziale

teologicznym Uniwersytetu Wrocławskiego.

Po ukończonych z wyróżnieniem studiach

otrzymuje on 24 kwietnia 1902 r. święcenia

kapłańskie z rąk kard. Koppa w kościele Św.

Krzyża. Po dwuletniej pracy duszpasterskiej

w różnych parafiach, m.in. także Św.

Andrzeja w Zabrzu, otrzymuje 16 sierpnia

1904 r. dekret na administratora parafii

Wierzch (Gr. Mullmen). Z Wierzchu przenosi

się do Godowa, gdzie najpierw jako

administrator, a od lutego 1907 r. jako

proboszcz i zarządza parafią.

Ks. Merkel pracował w Godowie 39 lat.

Starał się o parafian i o swoje kościoły. Był

duszpasterzem „starej szkoły”. Żył i pracował

w czasie dwu wojen światowych i burzliwego

czasu międzywojennego. Przeżywał radosne

ale i bolesne chwile. Do tych ostatnich należy

pożar starego zabytkowego kościoła

parafialnego w 1921 r. Po niezmiernie

trudnych przygotowaniach rozpoczyna w

roku 1927 budowę okazałego kościoła

parafialnego Św. Józefa. W roku 1930

uczestniczy w uroczystości poświęcenia

swego i swej parafii dzieła. Powoli upada

coraz bardziej na zdrowiu. Srebrny jubileusz

kapłaństwa i srebrny jubileusz

proboszczowski przynoszą mu dużo

dowodów przywiązania ze strony konfratrów

i parafii. Choroba nerek i cukrzyca czynią

coraz większe postępy. Kuracje i diety

przynoszą tyko chwilową ulgę. Nadchodzi

maj 1944 r. a z nim ostatnie chwile Ks.

Proboszcza. Dnia 13-tego miesiąca umiera,

otoczony gronem wiernych parafian, pod

obrazem Najświętszego serca Pana Jezusa.

Pochowano go wśród płaczu parafian i żalu

konfratrów za drugą zakrystią.

Tekst zaczerpnięto z : Godów wieś i parafia.

(Monografia historyczna – opracował L.

Musioł oraz Ks. mgr. theol. Fryderyk

Lipiński, Katowice- Ligota, - Godow –

1967r.)

Kościół parafialny pod wezwaniem Św.

Józefa

Źródło:

Na podstawie spisu inwentarza Parafii Św. Józefa

w Godowie z dnia 12.03.1982.

Kościo0ł godowski, masywny, zbudowany w

latach 1927- 1930 o nie dającym się bliżej

określić stylu miał do 1 maja 1945 r. ładną

kształtną wieżę nawet, dość wysoka. W tym dniu

dowództwo odchodzących wojsk hitlerowskich

wydało rozkaz wysadzenia jej w powietrze

ekrazytem. Przy tej okazji został zniszczony i dach

kościoła, kryty dachówkami. Wieżę po wojnie nie

całkowicie odbudowano, pokryto ją dachem

dwuspadowym.

Kościół jest stosunkowo duży (37,77 m długi,

21,52 m szeroki, 15 m wysoki. Zbudowano go

bowiem jako kościół parafialny nie tylko Godowa

ale i Łazisk, Gołkowic i Skrbeńska. Piękna brama

prowadzi do”kruchty”, mieszczącej się w dolnej

kondygnacji wieży. Kościół posiada duże

prezbiterium, naw e główną i poprzeczną. Nawę

główną okalaja z trzech stron obszerne ganki

oddzielone od nawy potężnymi filarami. Ganki

„wpadają” do nawy poprzecznej. Obszerny chór

organowy mieści się jak zwykle na ścianie

zachodniej kościoła. Kościół zbudował w roku

1927- 1930 ówczesny Proboszcz Juliusz Merkel

kosztem 330.000. złotych ówczesnych.

Benedykował go 15 października 1930 roku Ks.

infułat Wilhelm Kasperlik. Ogrodzenie placu

kościelnego jest murowane, wysadzane

sztachetami (od południa). Od zachodu, północy i

wschodu betonowe wysadzane sztachetami.

Kościół jest zapisany w księdze zabudowań :

Godów pod numerem 23, Księga wieczysta III/

126

Fundatorem był hrabia Larisch i Gmina

Kościelna.

Kościół ten jest już trzecim kościołem w naszej

parafii. Pierwszy pod wezwaniem Św. Jakuba

spłonął wraz z plebanią w 1741 r.

Kościół ten jest już trzecim kościołem w naszej

parafii. Pierwszy pod wezwaniem Św. Jakuba

spłonął wraz z plebanią w 1741 r.

Drugi pod wezwaniem Świętej Rodziny (również

drewniany) spłonął w 1921 r.

Do czasu wybudowania nowego obecnego

kościoła parafianie Godowa zbierali się na

nabożeństwach w drewnianym baraku.

Jednak w 1927 roku ówczesny proboszcz Juliusz

Merkel rozpoczął rozmowy na temat zbudowania

nowego kościoła.

Budowę rozpoczęto jeszcze w tym samym 1927 r.

Według inwentarza majątku kościelnego Parafii

Rzymskokatolickiej Św. Józefa Robotnika w

Godowie według stanu na dzień 1.07.2013.

Kościół parafialny Św. Józefa Robotnika

rozpoczęto budować w roku 1927. Poświecenie

miało miejsce w roku 1930. Zbudowany jest z

cegły w stylu neogotyckim. Budynek posiada trzy

nawy, chór, dwie zakrystie, pokryty jest blachą

cynkową, otynkowany. Pod jedną z zakrystii

znajduje się kotłownia służąca do ogrzewania

budynku kościelnego. Jest ona przebudowana i

zmodernizowana stosownie do aktualnie

obowiązujących przepisów. W kotłowni znajduje

się gazowy piec centralnego ogrzewania. Ciepło

jest przekazywane do nowych grzejników

konwektorowych umieszczonych na ścianach

wewnętrznych budynku.

Herb rodziny Larisch.

Z dokumentów historycznych wynika, iż

fundatorami kościoła w Godowie byli ostatni

właściciele dóbr godowskich, rodzina

hrabiego Henryka Larisch - Moennich z

Karwiny. Rodzina ta należała do ówczesnej

arystokracji nosząc tytuły szlacheckie,

baronowskie i hrabiowskie. Byli oni

właścicielami różnych zamków i dworów,

wśród nich posiadłości w Karwinie. Hrabia

Henryk Larisch w 1931 roku zakupił dla

kościoła jeden z trzech ufundowanych

wówczas dzwonów, największy ważący 1394

kg. o imieniu św. Jana.

Grobowiec rodziny Larisch przy

pałacu w Karwinie

Przykładem tego, iż bogate rody właścicieli

ziemskich brały udział w

życiu kościoła na Śląsku stanowi wyszperana

w sieci stara fotografia hrabiego Larischa z

biskupem katowickim Gerardem Lisieckim i

innymi duchownymi.

Jaworze lata 20. XX w. - nieznana

uroczystość. W środku biskup katowicki

Arkadiusz Lisiecki i hr. Henryk Larisch.

Dokumenty historyczne mówią, iż możemy

mieć pewność, że aktu poświęcenia naszej

świątyni parafialnej dokonał- Ks. Infułat

Wilhelm Kasperlik

Ks. Wilhelm Kasperlik urodził się 6 września

1873 r. w Zarzeczu (powiat bielski). Do

szkoły podstawowej uczęszczał w Zarzeczu, a

następnie w Bielsku, tam też ukończył

gimnazjum. Studia teologiczne odbył w

Ołomuńcu, gdzie 5 lipca 1899 przyjął

święcenia kapłańskie z rąk abpa Teodora

Kohna. Był wikariuszem w parafii św. Ap.

Piotra i Pawła w Skoczowie (1899-1900),

Narodzenia Najświętszej Maryi Panny w

Boguminie (1901-1902) i św. Marii

Magdaleny w Cieszynie (1902- 1911). W

latach 1911- 1926 był proboszczem w

Dziedzicach. 15 września 1921 r. kard.

Bertram mianował go kanclerzem

generalnego wikariatu dla polskiej części

Ślaska Cieszyńskiego. W nowo powstałej

diecezji katowickiej został w 1925 roku

konsultorem diecezjalnym, 15 czerwca 1926

roku kanonikiem, zaś 4 lutego 1931

archidiakonem Kapituły Katedralnej. W 1926

roku przeniósł się do Katowic, gdzie od 1

czerwca 1926 roku był oficjałem Sądu

Biskupiego, zaś w okresie od 1 lipca 1927 do

20 grudnia 1934 wikariuszem generalnym, a

po śmierci bpa A. Lisieckiego w okresie od

20 maja 1930 do 29 listopada 1930

wikariuszem kapitulnym. Od 8 listopada 1938

roku do stycznia 1940 roku był wikariuszem

generalnym dla zaolziańskiej części Śląska

Cieszyńskiego, a od 21 kwietnia 1945 do 1

listopada 1950 wikariuszem generalnym dla

Śląska Cieszyńskiego. Mieszkał wówczas w

klasztorze ss. elżbietanek w Cieszynie,

których był wizytatorem, a także kapelanem

ich szpitala.

Sprawował ponadto szereg innych funkcji

diecezjalnych. W sprawowaniu powierzonych

mu obowiązków odznaczał się wzorową

sumiennością i dokładnością, pozostając

bezwzględnie oddany swojemu biskupowi.

Zmarł 24 grudnia 1958 roku w swoim

mieszkaniu u ss. elżbietanek w Cieszynie,

pochowany na cmentarzu komunalnym w

Cieszynie.

Proboszczowie 90 -lecia naszego kościoła:

Ks. Juliusz Merkel (1.04.1905 - 1944

Ks. Józef Kempiński (1.06.1944 –

31.08.1945) administrator

Ks. Jan Sorek (1.09. 1945 – 29.09.1945)

administrator

Ks. Józef Maśka (1944 - 1947)

Ks. Fryderyk Lipiński (1945 - 1982)

Ks. Stefan Sprot (1982 - 1990)

Ks. Konrad Chłodek (1990 - 2000)

Ks. Kazimierz Gierlotka (2000 - 2006)

Ks. Sylwester Niesyto (2006 - 2013)

Ks. Krzysztof Wrodarczyk (2013 – do nadal)